O tej książce pisała już nasza młoda recenzentka Zuzia Karamol.
Chciałabym dorzucić swoje trzy grosze...
Dzieci lubią się bać i straszyć nawzajem, tak było zawsze ( nawet wówczas, gdy ja miałam 12lat). Wywoływanie duchów, wzajemne napędzanie sobie strachów, bo coś stuknęło w drugim pokoju. Powiedziałabym normalka.
Ale co jeśli lampa w gościnnym pokoju kiwa się sama, a w nocy coś lub ktoś puka w okno. A do tego wszystkiego w miejscowej bibliotece spotykasz dziwną starszą panią, która opowiada ci niesamowitą historię domu, w którym właśnie byłaś zmuszona zamieszkać?
Billie, bo o niej mowa, zamieszkała z mamą w starym domu, który wyglądał tak, jakby poprzedni lokatorzy opuścili go w wielkim pośpiechu. Zostawili meble, zabawki i książki ( kto zostawia książki?!).
Dziewczynka nie czuje się dobrze w nowym miejscu przede wszystkim dlatego, ze musiała zostawić swoich przyjaciół i znajomych w mieście, a tu w tym malutkim miasteczku nie zna nikogo. Co prawda wpadł jej w oko chłopak, którego spotkała na plaży, ale czy on okaże się dobrym kumplem do rozwiązania zagadki nawiedzonego domu? Takie zadanie postawiła przed sobą bohaterka w momencie, gdy ktoś pozrzucał jej książki z półki, a na starym stoliku pojawił się odcisk dziecięcej ręki.
"Szklane dzieci" to pierwsza część trylogii o przygodach Billie i jej przyjaciół.
Książkę czyta się bardzo szybko, treść wciąga tym bardziej, że na każdej stronie pojawia się tajemnica do rozwiązania.
A zakończenie? No, cóż powiem tylko, ze jest zaskakujące.
Pozostaje jeszcze jedno pytanie: Kim są szklane dzieci i jaki mają związek z domem, w którym zamieszkała Billie?
Odpowiedź znajdziecie tylko wówczas, gdy przeczytacie książkę.
Zastanawiam się czy druga część "Szklany chłopiec", która się właśnie ukazała okaże się tak samo interesująca jak pierwsza, czy będzie jeszcze bardziej "straszna"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję, że nas odwiedziłeś. Zostaw, proszę ślad po sobie. Napisz parę słów komentarza